It's the smallest things that make your ego this fucking big

Co mnie za depresja dopadła to jest niewiarygodne. Snuję się po domu, najchętniej bym z niego nie wychodziła, tylko zapadła w jesienno-zimowy książkowy sen i obudziła się pod koniec czerwca, co by skoczyć na openera, redhotów, orange warsaw i kilka innych festiwali. Zasadniczo to bym się nie obraziła tez jakby w międzyczasie pojawiał się londyński książę z bajki, wsadził mnie do samolotu (wybredna nie będę ryanair wystarczy), kupił bilet na jeden z brytyjskich festiwali i razem ze mną taplał się w błocie. Po czym ja zostałabym angielską Rachel Zoe, a szanowny książę mógłby być dyrektorem artystycznym wielkiej agencji organizującej koncerty. Tak właśnie oto wygląda życie w mojej głowie, kiedy muszę się uczyć. Snuję pokurwione plany, maluję paznokcie, przemeblowywuję pokój, nadrabiam zaległości książkowe i planuję niedoszła karierę w świecie mody.

Świadomość przygnębienia spadła na mnie dokładnie 8 grudnia w okolicach godziny 5:30, kiedy to musiałam pożegnac się z 30stm i to nie wiadomo czy nie na zawsze. 5 godzin live streamingu, genialny koncert. Niewiele z Was wie, o ile w ogóle któraś wie, że moja miłość do tego zespołu nie jest spowodowana ani Hello-I'm gonna-look-like-20-years-old-for-the-rest-of-my-life Jaredem, ani cudnym Shannonem, ani pokręconym Tomo. Ludzie czasem się śmieją, kiedy słyszą, że muzyka ratuję życia. Moje uratowała, dlatego tak kiepsko reaguję, kiedy ktoś robi sobie żarty z 30stm. Mam ochotę wstać i powiedzieć, że gdyby nie oni mnie i zapewne kilku innych osób by nie było, a na pewno nie byłabym taka jaka jestem teraz.

(zabawa dla Was - szukamy polskie flagi na obrazku powyżej)

Do tego doszłam do wniosku, że moja eks przyjaciółka jest mega, mega, mega suczą. Jak po tym jak nasza znajomość się skończyła ona może zadzwonić do mojego ojca i prosić o jazdy doszkalające (doskonale zdając sobie sprawę, że tata nie weźmie od niej ani grosza), a na pytanie dlaczego już się nie widujemy, odpowiedzieć, tak się jakoś rozeszło... Tak się jakoś rozeszło my ass, mam nadzieję, że nigdy się nie spotkamy, bo jestem coraz bardziej rozgoryczona, a poziom mojego rozgoryczenia zasadniczo wpływa na poziom mojej wredoty i chamstwa.

Odwlekam nieuniknione. Muszę w końcu zasiąść do nauki, co wcale, ale to wcale mi się nie podoba. Teoretycznie lubię się uczyć, ale nie jak mnie coś do tego zmusza. Grrr, pociągnę tylko ten jebany semestr, podbiję legitymacje na następny i adios ciemiężcy mego umysłu!!!