"I know something's got to change, Inside of me"

Stanęłam dziś na wadze, po raz pierwszy od tygodnia. W sumie, przez ostatnie kilka tygodni poszło w dół 7 kg. Nie wiem czy mam się cieszyć... teoretycznie zostało mi jeszcze jakieś 10, żebym była zadowolona ze swojej wagi. Teoretycznie w takim tempie do wakacji będę bez kompleksów śmigała w bikini.

Teoretycznie, to moja jedyna szansa, żeby się podnieść i uwierzyć w siebie. Od nowa, bo jeszcze dwa tygodnie temu wierzyłam w siebie bez idealnego BMI.

Na czym polega problem? Na tym, że ja się nie odchudzam. Nie głodzę się specjalnie, nie uprawiam więcej sportu niż normalnie. Jeszcze nigdy moja sytuacja "towarzysko-uczuciowa" nie wpływała na to, co się dzieje z moim organizmem, a jeśli już to było zupełnie na odwrót. Pocieszałam się czekoladką, serem pleśniowym i innymi super niezdrowymi rzeczami, które pozwalały mi na chwilę radości. A teraz do kurwy jasnej nędzy nie mam siły nawet wstać w łóżka. Nie chce mi się. Jedyne co dziś zrobiłam, to zeszłam na dół, żeby zrobić sobie kawę (bo na jedzenie nie miałam absolutnie żadnej ochoty), wstałam z łóżka, żeby ściągnąć komputer z biurka i usadowić go na moich kolanach oraz wypaliłam dwa papierosy.

Nigdy nie było ze mną tak, żebym nie mogła zasnąć przez zbyt dużą dawkę rozkminiania. Przeważnie to sen był ucieczką. Zasypiałam tuż po przyłożeniu głowy do poduszki, a teraz? Zanim zasnę przez przynajmniej godzinę przewracam się z boku na bok, przez godzinę myślę i próbuję wyłączyć tą opcję mojego mózgu siłą. Nic nie pomaga.

Nie śpię, nie jem. Nie jestem sobą. Mam wahania nastrojów. Raz płaczę, raz mam na wszystko wyjebane. Muszę sama się poskładać do kupy, a nie bardzo mam pomysł jak to zrobić. Jeszcze kilka miesicęy temu rzuciłabym się prawdopodobnie w wir imprez, odgrywała się na facetach i zasadniczo olewała to co się dzieje wokół mnie. Ale teraz już mnie to nie bawi. Nie chcę czuć satysfakcji z czegoś, co tak naprawdę mi jej nie przynosi. Chciałabym po prostu być. Szczęśliwa i trzymana za rękę.

A jedyne co mam to złe przeczucia. Może nawet nie przeczucia. Czuję, że coś jest nie tak, nawet podejrzewam, że wiem co jest nie tak, ale nie chcę dać się ześwirować, bo nie mam żadnych jasnych dowodów. Wszystko przeczy sobie nawzajem.

Teraz wiesz, że zawsze będę szczery

Ale nie wiem czy nie stało się coś o czym dwie osoby boją mi się powiedzieć. W tym moja przyjaciółka. Nie wiem czy nie ma to czegoś wspólnego ze mną. Co z zasadą Chicks before dicks? Wiem, że nie miałyśmy ostatnio okazji spokojnie porozmawiać, we dwie. i praktycznie tylko fakt, że taka rozmowa będzie możliwa trzyma mnie obecnie przed oddaniem się w ręce kaftanowi bezpieczeństwa.

Muszę wyjechać. Nawet na głupie dwa dni, muszę stąd wyjechać, nabrać dystansu do wszystkiego i zastanowić się nad sobą.

Zasługuję na coś lepszego. Wbrew pozorom, I am a good girl...