Wait, hope & patience - you can as well run away and go fuck yourself.

Nigdy się z tego nie wyleczę. Nigdy.
Mogę popełniać ten sam błąd miliard razy, a i tak za jakiś czas zrobię to jeszcze raz. Miałam nadzieję, że z naiwności się kiedyś wyrasta. A tymczasem im jestem starsza, tym ze mną gorzej. Zawsze muszę wpakować się w jakiś chory układ, w którym nikt nie wie o co chodzi. i to w imię czego?
Że niby kiedyś się zmieni?
Że będę mogła wyjść na ulicę i uśmiechnąć się do kogoś zupełnie nieznajomego?
Że nie będę na non stopie pytać samą siebie czy warto?

Nie zmieni się.

Tyle powinnam już wiedzieć. A pomimo to brnę w te wszystkie meandry gówien. Co jedno to gorsze. Tak bardzo chciałabym pozbyć się nadziei. To wszystko jej wina.



A teraz coś bardziej przyziemnego, niestety niezbyt bardziej optymistycznego. Powiedzcie mi, co jest niezrozumiałego w słowie dyspozycyjność? Moja menagerka zatrudniła, jakiś miesiąc temu nową dziewczynę. między innymi na moją prośbę, bo najzwyczajniej w świecie nie wyrabiałam się z pracą w weekendy. I co? I dzień dobry, dziewcyna pracuje niecały miesiąc. A pełen weekend, który przepracowała ma 1. Słownie jeden! I jutro znów jej nie ma. Kurwa, po to przyszła do pracy, żebym ja mogła wziąć sobie jeden CALY kurwa wolny weekend. Po raz pierwszy od listopada. Ja rozumiem, że ona teraz pisze pracę mgr. Ale skoro ją piszę, to niech nie szuka pracy, albo niech znajdzie taką, która nie koliduje. W ogłoszeniu wyraźnie było napisane! WYMAGANA DYSPOZYCYJNOŚĆ WEEKENDY Ale nie, niech Olusia zajeździ się na śmierć.