painfull

Smutno. Nie tylko z powodu katastrofy. Nie zamierzam jednak wklejać '[*]', dodawać zdjęć z czarną wstążką na naszej klasie, ani dołączać do grup żałobnych na facebooku. Przeżyłam tą tragedię, nie powiem. Smutek, żal. Nawet jeśli nie zgadzałam się ze wszystkim, co mówili i robili politycy i inne osoby, które tragicznie zginęły, miałam dla nich wszystkich ogromny szacunek. Polityką interesowałam się odkąd skończyłam 13 lat. Więc wiem jakie poglądy prezentował każdy ze zmarłych. To wielka strata, bez wątpienia. Nie płakałam jednak i płakać nie zamierzam. Przeżywam to wszystko inaczej, wewnętrznie. Każdy z tych ludzi miał wykształcenie, to była nasza elita i strata tak wielu ludzi na pewno boli. Cały czas jednak zadaje sobie pytanie, dlaczego tylko w Polsce dzieje się tak, że do jednego samolotu wpuszcza się połowę kancelarii prezydenta, połowę czołowych posłów, wice-marszałków sejmu, dostojników kościelnych i najwyższych generałów? Czy wcześniejsza tragedia casy niczego nas nie nauczyła? O to mam największy żal. Bo o wiele łatwiej przełknąć śmierć jednego, dwóch ważnych ludzi, ale aż tylu?

To tyle co mam do powiedzenie na ten temat.



Smutno jest mi też z innych względów, nad którymi nie zamierzam się tu na razie rozwodzić. Coś, co na dobre nawet się nie zaczęło, już dobiegło końca. Smutno. Najwyraźniej tak miało być.